Kibice Bucks. To będzie NASZ sezon!

Styczeń 2021.

Rozpoczął się rok, który zapowiada się na życiową kontynuację marazmu 2020, z wielkim pierdolnięciem na dobranoc tuż przed sylwestrową nocą. Po nudnym offseason i przez brak okresu przygotowawczego, jesteśmy właśnie świadkami pierwszych w historii meczów treningowych liczących się do walki o playoffy, a Bucks po raz kolejny mają nadzieję na to, że po podpisaniu największego kontraktu w historii, Giannis doprowadzi ich do ostatecznego zwycięstwa.

Nie jaram się tym już tak, jak kiedyś. Moja miłość do fanatycznego śledzenia NBA wygasła może nie tak nagle i niespodziewanie jak wieloletnia przyjaźń zakończona nagłym wbiciem noża w plecy po suto zakrapianej imprezie, ale nawet będąc świadkiem jej powolnego umierania jestem nie do końca pogodzony z tym, że już nigdy daveknot i Bucks nie spojrzą na siebie tym samym pełnym pożądania i emocji spojrzeniem. Dlatego kiedy się da, w momentach psychicznego wyczerpania codziennością, wracam do czasów, kiedy pisanie o Bucks było moją ucieczką, spokojnym azylem airballi w którym mogłem się schronić przed nadchodzącymi falami palących siatki swishów. Dzisiaj, kiedy leżę na dnie i czekam na nadchodzącą kolejną falę tsunami, uciekam do roku 2014, kiedy wszystko wydawało się łatwiejsze.

—

Jaram się, że za mniej niż dwie godziny początek sezonu. Jak co roku obiecuję sobie dać sobie z tym spokój i skupić się na ważniejszych sprawach i jak zawsze przegrywam z samym sobą. Nie da się zrobić przerwy od koszykówki.

Odpocząć od codziennego sprawdzania boxscore’ów codziennie rano.

Zapomnieć o nastawianiu budzika na 4:30, żeby załapać się na jakiś mecz na zachodzie przed poranną pracą.

Mało jest osób, które to rozumieją. Większość patrzy na mnie z politowaniem, kiedy mówię, że o 13 znowu położyłem się na godzinną drzemkę z dzieckiem pod pachą bo zarwałem kolejną nockę. (#jajebie, podpachowe dziecko z drzemki chodzi już do drugiej klasy, napieprza w Fortnite’a i gra w basketa w Szerszeniach Szczawno-Zdrój)

Jeszcze mniej jest osób, które od lat robią to w kółko to samo dla nic nie znaczących Bucks.

Muszę wam powiedzieć, że kibicowanie Kozłom to coś więcej niż tylko śledzenie wyników i krytykowanie Jenningsa i Ellisa. Momentami jest to ekipa zapewniająca cały wachlarz emocji w ciągu jednego meczu. Od 0-17 z Celtami do spektakularnej wygranej w zeszłym sezonie. Od +14 na dwie minuty przed końcem i przegrana jednym punktem w  końcówce (co zdarzyło się zbyt wiele razy).

Kozły dają to, co potrafi zapewnić tylko wyrachowana kochanka, która wie, że nigdy nie będzie w centrum uwagi, ale wie jak dostarczyć emocji, które starczą do następnego, pełnego pożądania i ekscytacji spotkania. Nie mówię, że Kozły są teraz kochanką idealną. Mają jednak jędrne, młode ciało, które domaga się pieszczot (Sanders, Henson, Antek) i wystarczająco oleju w głowie (Drew), dzięki któremu wiesz, że długie i ochoczo rozkładające się nogi (Mayo, Knight) nie będą zapraszały do penetracji pierwszego lepszego rozgrywającego z byle jakim crossoverem.

Nastawcie się, że Bucks będą jednocześnie tankować i walczyć o playoffy. To jest właśnie kwintesencja tej drużyny.

Przewidywalność, której nie sposób przepowiedzieć.

Brzydota rzucanych na upartego trójek, która urzeka swoim pięknem, kiedy trafiamy z ponad 40% skutecznością.

To błyskawicznie wyprowadzane kontry, które spowalniają uciekający przez palce czas.

Bucks to największa antyteza koszykówki od czasu Latrella Sprewella i oszczędzania pieniędzy, czy Patricka Ewinga i mistrzostwa NBA.

Bucks to czarna dziura NBA, która w jednym momencie wsysa cię przed monitor tylko po to, aby jednym błyskawicznym i wulgarnym skurczem obrzygać cię 21 stratami i potencjalnym game-winnerem Jenningsa zakończonym spektakularnym airballem. (zapisz i zapamiętaj, bo do dziś nic się nie zmieniło)

Nigdy nie wiesz, czego się spodziewać i jednocześnie dałbyś sobie uciąć rękę, że i tak skończą na miejscach 7-10.

Tej spodziewanej nieprzewidywalności życzę każdemu kibicowi Bucks w nadchodzącym sezonie.

RECAP: Bucks vs Wizards 151-131

Mecz, którego nie dało się oglądać.

Bucks vs Wizards 151-131

To jest to. Wstajesz o 5 rano ze świadomością, że masz niecałe dwie godziny jedynego, prawdziwego luzu w ciągu dnia. Dwa szybkie łyki wody zmywają poranny smak wieczornych browarów. Odpalasz LP, uśmiechasz się i czekasz na pierwszy gwizdek.

Znowu płaczesz na początku spotkania jak wczuwasz się we wspomnienia o Kobem. Potem widzisz, że Bucks wychodzą z Ersanem w pierwszej piątce. Czy Giannis jeszcze nie był gotowy. Spoko. Kiwasz głową ze zrozumieniem.

Ersan zdobył pierwsze siedem punktów dla Kozłów i zaczęło się granie. Skończyło się na ośmiu celnych trójkach w pierwszej kwarcie. I prowadzeniu 42-28. Przecierasz oczy, bo to lekkie przegięcie. Khris ma dopiero 9 oczek na koncie.

Chcesz wyłączyć mecz po pierwszej połowie, po tym jak Bucks rzucili 88 punktów, pobijając tym samym rekord klubu z 1979 roku, kiedy w meczu z New Orleans Jazz dziabnęli 87. To nie koszykówka, dla której chcesz tracić poranek… A jednak ciągniesz do końca, przewijając co się da, licząc, że może jakim cudem będziesz świadkiem historii. I byłeś:

1) Khris ustanowił nowy rekord kariery zdobywając 51 punktów (10 zbiórek) i trafiając przy okazji 7 trójek (na 10 prób).

2) Dla Bucks było to 41 zwycięstwo w sezonie i dołączyli tym samym do grona pięciu zespołów w historii NBA, które wygrały co najmniej 41 meczów z 47.

3) 151 punktów to piąty wynik w historii Bucks i największy od 1989 roku, kiedy w meczu z Seattle rzuciliśmy 155 punktów. Po pięciu (5!!!) dogrywkach!

4) Było to szesnaste zwycięstwo Bucks w tym sezonie różnicą co najmniej 20 punktową. Tak, nikt inny w NBA nie gromi w takim stylu w tym sezonie.

5) 72 raz z rzędu przekroczyliśmy 100 punktów.

Jeden wielki ziew.

Zapowiedź: Bucks (40-6) vs Wizards (15-30)

W nocy ciśniemy:

👊 Bucks (40-6) vs Wizards (15-30)
🛬 w Fiserv Forum
⏳o 2:00

– wygraliśmy 8 meczów z rzędu i 13 z ostatnich 14 (ta jedna, bolesna porażka to Spurs 22 punktami, gdzie daliśmy sobie rzucić 19 trójek.

– liczymy na 71 mecz z rzędu z rzuconymi ponad 100 puntami.

– będzie to pierwszy mecz Bucks od śmierci Kobego. Ciekawi postawa Giannisa, który był blisko Mamby przez większość swojej kariery. A ten wywiad, który wczoraj wrzuciłem pokazuje, pokazuje tylko, jak osobiście Antek podchodzi do śmierci swojego mentora.

– dla Waszyngtonu będzie to czwarty, ostatni mecz wyjazdowy (w poprzednim z Hawks poszaleli w obronie i dali sobie rzucić 152 punkty).

Czy można się spodziewać czegoś innego niż ponad 10 punktowej wygranej Bucks? Spytaj Larry’ego.

Mecz w Paryżu w cieniu Weekendu Gwiazd

W związku z Weekend Gwiazd – ZLOT fanów BASKETU nie miałem jak podsumować wygranej w paryskim meczu. Bo w sumie nawetwięcej emocji było w finałowym meczu ZLOTu, w którym razem z częścią składu Brodzik Team oraz kawałkiem redakcji Minnesota Timberwolves PL podejmowaliśmy drużynę Pana Dariusza Zeliga i, podobnie jak Bucks w Paryżu, w pierwszych minutach meczu nie byliśmy w stanie wyczuć wyjątkowo wrogo do nas nastawionych obręczy.

Bucks – Hornets 116-103

Dla szukających wrażeń od razu proponuję włączyć mecz w drugiej połowie trzeciej kwarty, wtedy bench mob zacząć robić swoje. Donte zaliczył blok, przy którym wisiał w powietrzu przez dobry tydzień i razem z Patem i Hillem dogonili wynik.

Oglądanie Donte w obronie jest fenomenem zasługującym na osobny akapit. Chłopak zasługuje na mixtape z każdego deflection, hustle i innego niewpisywanego w statystyki muśnięcia piłki. Z przyjemnością się patrzy na jego umiejętność błyskawicznego powrotu do wyjściowej obronnej pozycji – wyskok do bloku, lądowanie, dostawny do kolejnego zawodnika, kolejny skok. Wszystko w parę sekund, ze zwinnością kota.

Giannis miał spokojny wieczór, mimo 30 pkt (68% z gry) i 16zb. Przez pierwsze trzy kwarty trafił tylko 5/11 z gry i wystrzelił dopiero w czwartej kwarcie, w której trafił wszystkie 8 rzutów. Był to też pierwszy mecz od niepamiętnych czasów, kiedy zagrał przez 10 minut z rzędu w ostatniej odsłonie meczu.

Zwróciłem też uwagę na krótki ekstremalny smallball, jakim zagraliśmy. Był moment, gdy wyszliśmy na parkiet w składzie Giannis-Middleton-Hill-DiVincenzo-Bledsoe.

Co dodatkowo cieszy?
1. Był to 70 mecz z rzędu, w którym rzuciliśmy ponad 100 punktów.
2. W historii ligi, 5 z 6 drużyn które wygrały 40 meczów w pierwszych 46 sezonu, zdobywało w tym sezonie mistrzostwo. Tak tylko mówię…

PS.
Zastanawia mnie, co takiego jest w graniu przeciwko Milwaukee dla Malik Monka, że znowu zagrał z nami świetne zawody – 31pkt. W ostatnich pięciu meczach uzbierał w sumie 32 punkty.

Giannis: mój bastard, który idzie na króla.

Po słabym pierwszym meczu z Celtami, Bucks wyciągnęli wnioski i przejęli kontrolę nad serią wygrywając dwa kolejne spotkania. Oprócz wyniku i prowadzenia 2-1, niesamowicie cieszy mnie emocjonalna ewolucja Giannisa, który z niedojrzałego, pryszczatego licealisty wyrasta na naszych oczach na stoickiego profesora.

Dzieciaki tak szybko dorastają. Mój młody #MikeThePierworodny skończył niedawno siedem lat, we wrześniu wybiera się do szkoły i coraz bardziej zaczyna mnie zaskakiwać swoimi kreatywnymi sposobami na wyprowadzanie ojca z równowagi.

Moja druga pociecha, #EmiliaDracarys, co prawda zgodnie z planem ma się pojawić na świecie dopiero w najbliższy wtorek, ale już zapowiada się, że szybko przejmie kontrolę nad domowym królestwem i owinie nas wszystkich wokół palca szybciej, niż Thanos zdezintegrował połowę życia we wszechświecie.

Moje trzecie dziecko, do którego oficjalnie się jeszcze nie przyznałem bo jest efektem suto zakrapianej imprezy w jednym z greckich barów, robi na mnie jak do tej pory największe wrażenie. #TheGreakBastard, którego karierę w lidze śledzę od początku, najpierw był w moich oczach chudym i niedożywionym prospektem z potencjałem na bust roku, a potem, krok po kroku, zamieniał się w fizyczny wybryk natury, jakim jest dzisiaj.

Czytaj dalej Giannis: mój bastard, który idzie na króla.

Niech te derby się nie kończą!

Piotr Niedźwiedzki i Hubert Wyszkowski popsuli koszykarską sobotę dla wrocławskich kibiców. W trzecim meczu Górnik Wałbrzych pokonał pewnie Śląsk Wrocław 100-91, a Czarni Słupsk wygrali na wyjeździe z WKK 99-73.

Miałem to szczęście w nieszczęściu, że w czasie imprezy urodzinowej syna udało mi się obejrzeć pierwszą połowę meczu WKK z Czarnymi oraz drugą połowę Górnika ze Śląskiem.

Czarni Słupsk zaczęli mecz na rzadko spotykanej skuteczności i po pierwszej kwarcie trafili 10 z 12 rzutów za trzy (cały mecz zakończyli z prawie 61% skutecznością), a zespół trenera Niedbalskiego po pierwszy w trakcie tej rywalizacji raził nieskutecznością. Łukasz Uberna zakończył mecz z 5 punktami (2/8 z gry), Bartosz Ciechociński z 12 (3/9 z gry), a Damian Pieloch z 14 (5/11 z gry). Na swoim poziomie zagrał tylko Michał Jędrzejewski, który trafił 7 z 11 rzutów (18 punktów) i rozdał 6 asyst. W drużynie gości gorącą ręką mogło się pochwalić czterech zawodników: Wojciech Jakubiak trafił 4/9 za trzy (18pkt), Łukasz Seweryn 4/5 (14 pkt), Hubert Wyszkowski 3/5 (21 pkt) a Patryk Pełka 4/6 (16 pkt). W sumie trafili oni o pięć trójek więcej, niż cała drużyna z Wrocławia. Dodatkowo, Czarni zdominowali deskę wygrywając ten element 40-20 (8-3 w zbiórkach ofensywnych) i mogli się pochwalić wyjątkowo zespołową grą – na 34 celne rzuty z gry aż 26 było asystowanych.

Czytaj dalej Niech te derby się nie kończą!

Podsumowanie sezonu zasadniczego Bucks

Niedługo minie 18 lat odkąd podjąłem świadomą decyzję o nieoglądaniu wszystkich drużyn w NBA, a śledzeniu tylko jednej ekipy: Milwaukee Bucks. Rok 2002 uważam za przełomowy w mojej przygodzie z koszykówką, bo nic mnie nie nauczyło radzenia sobie z porażkami, jak te wszystkie lata z przeciętnymi/fatalnymi Kozłami. Wszystko sprawdza się jednak do tego momentu – Bucks są najlepszą drużyną po sezonie zasadniczym i po raz pierwszy odkąd pamiętam, zaczynają playoffy z pozycji faworyta nie tylko w pierwszej rundzie, ale również mają duże szanse na awans do finałów. A mimo wszystko, z wrodzonej przekory, nadal uważam, że nie mogli wybrać gorszego czasu na wygrywanie.

Zanim zaczniemy, krótka podróż w czasie. W czerwcu 2012 roku pisałem o Bucks, jako najprzeciętniejszej drużynie w NBA:

Nie chcę siać za bardzo fatalizmu, czy narzekać na swój biedny, kibicowski los, ale cholera jasna, czy jest w tej chwili drużyna, która stałaby bardziej w miejscu niż Kozły? Jedne drużyny zaliczają wzloty i upadki i przynajmniej odnosi się wrażenie, że coś się tam dzieje. Przeczytałem na jednym z blogów o Kozłach taneczną analogię, że Kozły w tej chwili robią jeden krok do przodu, potem jeden do tyłu. Dwa do przodu i dwa do tyłu. I tak w kółko.

Fajnie jest być fanem najbardziej przeciętnej i jednej z najnudniejszych drużyn w NBA, bo kiedy w końcu coś się uda, będzie się jedną z niewielu osób, które szczerze będą mogły powiedzieć: „W KOŃCU, k***a!” Minusem jest niewątpliwie ciągła świadomość tego, że raczej niemożliwym jest ściągnięcie superstara oferując mu nawet maksymalny kontrakt. Boli wieczne przeświadczenie, że jak tylko klub przestanie być rentowny, to nie będzie ani jednego argumentu pozwalającego nie przenosić go do innego miasta. I po trzecie, bycie w sytuacji, w jakiej są teraz Bucks, jest trochę jak granie w Eurobiznes, posiadanie jednego hotelu, czternastu zastawionych nieruchomości i żadnej gotówki. Wiesz, że się odbijesz od dna pod warunkiem, że będziesz miał na tyle szczęścia i ktoś stanie akurat na tym jednym jedynym polu na planszy. Tym polem dla Bucks wydaje się być draft.

Czytaj dalej Podsumowanie sezonu zasadniczego Bucks

WKS i WKK wygrywają swoje pierwsze mecze.

To był dobry dzień dla wrocławskiej koszykówki. Swoje pierwsze mecze w playoffach wygrał zarówno Śląsk (94-72 z Górnikiem) jak i WKK (92-90 na wyjeździe z Czarnymi). I choć w perspektywie walki o awans do PLK były to dopiero nieśmiale postawione pierwsze kroki, to nauczony brakiem jakichkolwiek sukcesów dolnośląskich drużyn, nie mam zamiaru deprecjonować dzisiejszych wygranych.

Śląsk Wrocław – Górnik Wałbrzych 94-72

Wrocławianie zaczęli ten mecz bardzo podobnie do ostatniego spotkania z Sokołem Łańcut – dzisiaj też zaczęło się od wysoko wygranej pierwszej połowy 46-24 i mimo walki do ostatniego gwizdka, gościom ani na moment nie udało się zmniejszyć strat do chociażby 15 punktów.

Na całej linii zawiódł dzisiaj świeżo upieczony MVP sezonu zasadniczego Aleksander Dziewa, dla którego odebranie nagrody było najjaśniejszym punktem sobotniego popołudnia. Później zniknął w cieniu górującego nad nim przez cały Piotra Niedźwiedzkiego. 5 punktów i 5 zbiórek w 31 minut, do tego trafienie tylko 1/4 rzutów z gry oraz 1/4 z wolnych, spowodowało, że skandowane przez garstkę wrocławskich kibiców „MVP! MVP!” miało momentami wręcz szyderczy wydźwięk.

Czytaj dalej WKS i WKK wygrywają swoje pierwsze mecze.

Śląsk nadal niepokonany u siebie.

Po jednostronnym pojedynku we wrocławskiej hali AWF Śląsk Wrocław sobie zapewnił awans do play-offów z pierwszego miejsca. Dzięki 25 punktom Roberta Skibniewskiego i 21 Aleksandra Leńczuka, gospodarze pewnie pokonali Sokół Łańcut 105-71.

Śląsk Wrocław – Sokół Łancut 105 -71

 

Teoretycznie, gdyby ten mecz skończył się już na cztery minuty przed końcem pierwszej połowy, nikt by się nie obraził. Śląsk prowadził wtedy 52-22 i przy niespodziewanej indolencji strzeleckiej gości, mógł sobie pozwolić na spokojnie dogranie do końcowego gwizdka. Pierwszoplanową rolę odgrywał Robert Skibniewski (w całym meczu 25 punktów i 9/13 z gry), który jak natchniony trafiał trójki (6/9). Dla wrocławskiego weterana był to najlepszy mecz w tym sezonie i – nie obraź się Robercie – wyglądał w nim lepiej niż w styczniu 2005 roku, kiedy to po jego asyście Radosław Hyży zdobył zwycięskie punkty w meczu pucharu ULEB z Telekomem Bonn. Czternaście lat minęło, a Robert nadal pokazuje, że jest w stanie znacząco pomóc Śląskowi w upragnionym w tym sezonie awansie do ekstraklasy. A ja, nie wiedzieć dlaczego, po każdej udanej akcji wrocławskiego rozgrywającego przypominałem sobie jego cross-over i podanie pod kosz ze wspomnianego powyżej meczu. Zimna krew, opanowanie, pewność siebie i wysokie koszykarskie IQ – tylko to przychodzi mi do głowy żeby opisać mecz w wykonaniu Skiby.

Czytaj dalej Śląsk nadal niepokonany u siebie.

Mistrzowie dywizji centralnej

Taka szybka i miła informacja z samego rana.

Bucks po raz pierwszy od 18 lat zapewnili sobie pierwsze miejsce w Central Division.

Ostatni raz mogliśmy się cieszyć z tego tytułu w 2001 roku, kiedy po parkiecie w Milwaukee biegał jeszcze Vanilla Gorilla.

Od tamtego czasu mistrzami dywizji zostawali:
– Cavs (6 razy)
– Pistons (6 razy)
– Pacers (3 razy)
– Bulls (2 razy).

Taka ciekawostka: w 14 na 17 przypadków w ostatnich latach, mistrz dywizji docierał do finałów wschodu.

W nocy przedsmak playoffów z Heat. Jak czas pozwoli, będzie jeszcze coś na stronie na ten temat.

Malcolm Brogdon – driving layups mix

Brogdon nie zagra już w sezonie zasadniczym, a to znaczy, że zakończy go rzucając >50% z gry >40% za trzy i >90% wolnych. 
W historii NBA mogą się tym pochwalić tylko: Steph Curry, Kevin Durant, Steve Nash,Jose Calderon, Dirk Nowitzki,Steve Kerr, Reggie Miller i Larry Bird.

Z tej okazji przygotowałem prawie 10 minutową ucztę z tym, w czym Malcolm jest najlepszy. Do znudzenia identycznych wjazdach pod kosz. Dobranoc.:)

Bucks – Cavs 102-107

To był mecz, którego fani Bucks nie powinni ani oglądać, ani o nim czytać. Pomiń recapy, boxscore’y. Zjedz śniadanie, idź do pracy i po zapomnij, że to spotkanie miało miejsce. Nie czytaj dalej. Bo osłabieni Bucks zagrali po raz pierwszy tak, jak za starych dobrych najgorszych lat. Yuk!

Dwa słowa wstępu

Miałem nadzieję na wygraną, jak pod koniec trzeciej kwarty na tablicy wyników w końcu był remis po 81. Niestety, w ostatniej odsłonie nikt poza Lopezem (2/2) nie trafił za trzy. Khris był 1/3 z gry, Bledsoe 2/6, Snell 0/3, Ersan 0/2, Wilson 0/2. Znowu wyglądaliśmy źle.

W całym meczu oddaliśmy 31% wszystkich rzutów z pomalowanego, z czego trafiliśmy 48% z nich (Cavs 76%). To drugi nasz najgorszy wynik w sezonie, tuż za spotkaniem z OKC. Przerażające, szczególnie jeśli przypomnisz sobie, że Cavs są najgorzej broniącą pod koszami drużyną w lidze. Ile może znaczyć brak Giannisa? Właśnie mieliśmy odpowiedź.

Wytłumaczeniem jest to, że graliśmy w wyjątkowo osłabionym składzie:

https://platform.twitter.com/widgets.js

W powyższej listy zagrał tylko przeziębiony Ersan, który wybiegał tylko 25 minut i paradoksalnie miał najwyższe +14 ze wszystkich Kozłów.

Co się rzuciło w oczy

  • Wyróżnił się Lopez, który jest ostatnio na fali wznoszącej do nowego kontraktu. 7/11 z gry, 19 punktów w 27 minut, dalej jest koszmarem dla wszystkich broniących go centrów. I nie tylko, bo po switchach odpala daleekie trójki z ponad 40% skutecznością w ostatnich 10 meczach.
  • Potrzebowaliśmy bardzo dobrego meczu Khrisa, żeby w tak okrojonym składzie wygrać z Cavs, niestety dostaliśmy tylko dobry występ. 26/12 w 37 minut to nie jest tragiczny wynik, ale 14 ze swoich punktów zdobył w pierwszej kwarcie, natomiast w drugiej połowie trafił tylko 3 z 9 rzutów (8 punktów). Co dodatkowo lekko niepokoi to fakt, że w ostatnich 10 meczach tafia trójki z 37% skutecznością.
  • Bledsoe (24 punkty) pobił dzisiaj rekord swoich niecelnych rzutów spod kosza i przestrzelonych layupów. Do tego musiał się solidnie napocić biegając z Sextonem , który trafił 10 ze swoich 18 rzutów w drodze do 25 punktów. Najbardziej bolało to, jak często Eric zostawiał Colina wolnego na trójkach, bo albo zaspał po powrocie z pomocy, albo zapadł się w zasłonę.
  • DJ Wilson nie powinien dzisiaj grać w koszykówkę. Najgorszy w zespole -25. 1/9 z gry. Tylko na Kevina Love (1/10 w 18 minut) patrzyło mi się w tym meczu z większym politowaniem niż na DJa.
  • Tim Frazier nie powinien w ogóle grać w koszykówkę. 0/4 w 15 minut.
  • Zabrakło nam tego gościa:

Zapominamy o tym meczu jak najszybciej i szykujemy się do kolejnego niełatwego pojedynku z Heat.

Brogdon wypada z gry na 6-8 tygodni

Niestety, kontuzja, której nabawił się Brogdon w pierwszych minutach ostatniego meczu z Heat okazała się poważniejsza, niż pierwotnie przypuszczano. Najprawdopodobniej ostroga piętowa spowodowała zapalenie rozścięgna podeszwowego, przez co Brodgona czeka co najmniej dwumiesięczna przerwa. Mają na uwadze to, że do końca sezonu zostało jeszcze 13 meczów, można założyć, że nasz pierwszy rozgrywający raczej nie wróci do gry w pierwszej rundzie (z teo, co wyczytałem, zawodnicy najczęściej byli w stanie wrócić do gry po ok. 14-25 meczach).

Dla Bucks jest to ogromnie osłabienie, które stawia nas przed ciężką próbą – przed najważniejszymi meczami musimy przebudować pierwszą piątkę i liczyć na to, że Hill z ławki stanie na wysokości zadania i wypełni lukę po Malcolmie. Chociaż zakładam, że w tej sytuacji to Mirotic wyląduje w pierwszej piątce obok Bledose, Khrisa, Giannis i Lopeza.

Jakby nie było, trzymamy kciuki za szybką rekonwalescencję Brogdona!

Bucks @ Heat 113-98. Kosmiczny powrót w drugiej połowie.

Bucks potrafią zaskakiwać. Zazwyczaj jednak robią to w taki sposób, że masz ochotę wyłączyć mecz przed czasem i cisnąć monitorem przez okno. Dzisiaj jednak wygraliśmy mimo wszystkich statystycznych przeciwności: 1-100 i 0-77 na wyjazdach w meczach, w których do przerwy przegrywamy 20 punktami. Dzięki fantastycznej grze w trzeciej i czwartej kwarcie (71-36), Bucks ostatecznie pokonali Heat 113-98.

Dwa słowa wstępu

Jeszcze nigdy w historii żaden zespół nie odrobił 20 punktowej straty do przerwy i wygrał mecz różnicą 15 punktów. Podkreśl to sobie na monitorze. Ostatni raz Bucks wygrali spotkanie po takiej stracie 18 lutego 1977 z Knicks (52-72 do przerwy, thriller 124-123).

Dzisiaj Giannis (33 punkty, 16 zbiórek, 9 asyst, 3 bloki) był liderem nie tylko na parkiecie, ale i w szatni. „Nieważne, czy przegrywasz 20, 15, czy 10. Musimy grać twardo (…) i wygrywać mecze jak ten. Trzeba stawiać czoła przeciwnościom w meczach wyjazdowych, bo w playoffach też nie będzie łatwo. Chcemy być świetnym zespołem i dlatego musimy grać twardo.”

Co się rzuciło w oczy

Wszystko w tym meczu byłoby fantastyczne, gdyby nie kontuzja Brogdona w 7 minucie (pięta). Nie wiadomo jeszcze, jak długa będzie przerwa.

Lopez, przez to że nie trafił ani jednej trójki (0/1), zbliżył się do pobicia rekordu ustanowionego przez Channinga Frye’a, który w sezonie 2010/11 oddał 439 trójek. Brook ma w tej chwili trzy mniej i wszystko wskazuje na to, że w kolejnym meczu pobije rekord sezonu na największą liczbę oddanych trójek w sezonie przez 7-footera. Nie o taką koszykówkę nic nie robiłem. #CentrzyDoTrumnyKurwa

Strefa postawiona przez Heat została całkowicie rozmontowana przez trójki z narożników w trzeciej kwarcie. Ersan, Niko i Pat raz po raz siekali z dystansu wykorzystując błędy w obronie Heat. W rezultacie nasza ławka zdobyła w tym meczu 40 punktów (mimo, że średnio na mecz rzucają tylko 31,5 co stawia ich na 4 miejscu od końca w lidze).

Wielki comeback drużyny = mecz powrotów zza światów. W końcu wrócił Middleton (21pkt, 8 zb, 5 as), który mimo wszystko jako jedyny Kozioł, który zagrał ponad dziesięć minut miał -10 będąc na parkiecie. Wrócił też DJ Wilson, który ostatnio zapadł się pod ziemię (4 pkt, 2zb w 9 minut) – to po jego floaterze wyszliśmy po raz pierwszy na prowadzenie 81-80. Po kontuzji, pierwsze 7 minut na parkiecie liznął też Hill – w tym czasie oddał jeden niecelny rzut.

Na obronie Wade’a skupił się Snell. Tak mocno, że przez 11 minut na parkiecie nie oddał ani jednego rzutu.

MVP meczu

Giannis. Nie może być inaczej. 12/19 z gry, prawie quadruple-double, do którego zabrakło mu asysty i 4 strat.;) Mecz jak na MVP przystało.

PS.

Patrzcie jaki bar sportowy otwiera się w Milwakee. Mekka browarów i NBA. Kocham.

Bucks @ Spurs 114-121.

Bucks tracili wypracowaną w pierwszej kwarcie 15 punktową przewagę i słabą obroną w drugiej połowie (Spurs 55% z gry) zaprzepaścili szanse na wyjazdowe zwycięstwo.

Dwa słowa wstępu

Pierwsza kwarta była jak marzenie – trafialiśmy prawie 57% rzutów z gry, zatrzymując Spurs na 11/26. Jednak wraz z upływem minut widać było, że mamy świeżo w nogach mecz z Hornets. Szczególnie rzucało się to w oczy patrząc na występ Brogdona: 2/10 z gry (0/4 za trzy), 2 asysty, 2 straty, zbiórka i -27 +/- w 23 minuty. Niestety równie słabo zaprezentował się Divincenzo (tylko 1/5 gry, 0/4 w trójkach – 4 punkty w 13 minut). Ewidentnie brakowało rozgrywającego, który wsparł by dobrze grającego Bledsoe (21 punktów, 9/13 z gry).

Mimo, że przez cały mecz nie potrafiliśmy znaleźć odpowiedzi na Derozana (28/6/4) oraz Aldridge’a (29/15), to trójki Millsa (4/7) oraz Belinelliego (4/8) były ciosami, które ostatecznie powaliły nas na deski. Szczególnie bolesne były te w czwartej kwarcie, kiedy udawało nam się zmniejszać stratę do 8 punktów, tylko po to, żeby Marco trafił kolejną szaloną trójkę z odchylenia, łapiąc po drodze nietoperza lewą ręką.

Gdzie jest Ginobili, kiedy Spurs go potrzebują?

Co się rzuciło w oczy

  1. Spurs zmiażdżyli nas z półdystansu 32-6, trafiając 50% z 50 oddanych rzutów. Dla porównania, Bucks z półdychy mieli 7/23.
  2. Gasol zaczyna się robić najbardziej „minusowym” z naszych rezerwowych. Dzisiaj -20 w niecale 15 minut na parkiecie (3 punkty, 3 zbiórki). Gdzie jest DJ?
  3. Giannis zagrał mecz na swoim poziomie (27/13/6) ale zastanawiające jest to, że oddał tyle samo trójek (po 4), co Middleton. Co się dzieje ostatnio z Khrisem? Dzisiaj drugi przeciętny mecz z rzędu – tylko 15 punktów i fatalne jak na niego 1/4 za trzy. Miejmy nadzieję, że to tylko chwilowa zadyszka przed playoffami.
  4. Pat był dzisiaj cichych MVP z ławki. 5/5 z gry, w tym 4 trójki. 14 punktów w 24 minuty. Do tego świetne chowanie się za sędzią jak po hali latał nietoperz. Lepszą reakcję miał chyba tylko spanikowany Bledsoe.
  5. Mimo tej porażki, Bucks nadal mają drugi najlepszy bilans na wyjeździe 23-12 (tuż za GSW 21-11).
Giannis osłania Lopeza własnym ciałem przed krwiożerczym nietoperzem. Nieważne, że z Hawks. 😉

„I can’t even deal with roaches and ants,” Antetokounmpo said. „There’s no way with a bat. I don’t understand why the mascot is a coyote; it should be a bat.”

MVP meczu

LaMarcus Aldridge, który trafił 14 z 26 rzutów z gry (29 punktów) do których dodał 15 zbiórek i po dwie asysty, bloki i przechwyty. Po tym meczu ma na już w karierze zebranych 7815 piłek, co daje mu 72 miejsce w historii. Wyprzedził tym samym Oscara Robertsona, który przez 14 lat w Cincinnati i Milwaukee zgromadził 7804 zbiórek.

Gasol wraca Do San Antonio [zapowiedź]

Plany na spokojne wyspanie się lepiej odłożyć na poniedziałek, bo dzisiaj zaliczamy back-to-back nocki. O 1:00 zaczynamy mecz ze Spurs i liczymy na przerwanie ich serii trzech wygranych z rzędu.

Jedziemy na mecz świeżo zmotywowani pierwszym od 2001 roku sezonem z pięćdziesięcioma zwycięstwami. Kolejny plan – wygrać 10 z ostatnich 16 meczów i po raz pierwszy od 1981 wygrać 60 meczów w sezonie zasadniczym. Do zrobienia?

Nie lubię przed meczem szukać usprawiedliwień, ale ten back-to-back jest dla nas wyjątkowo niewygodny. Mecz z Hornets skończył się prawie o 10:30 wieczorem, a w czasie podróży do San Antonio Kozły stracą kolejną godzinę na przesunięciu czasu. W sumie daje to niespełna 20 godzin odpoczynku między jednym meczem a drugim, wliczając w to jeszcze podróż z Milwaukee do San Antonio. Nogi będą miękkie coś czuję.

Update : Bucks wylądowali w San Antonio o 4:05 nad ranem.

Bucks będą się zmagać nie tylko ze zmęczeniem. Na przeciw nam wyjdzie też Derrick White, który mecz z Atlantą zakończył z 18 punktami, 9 asystami, 6 zbiórkami i 6 blokami, stając się pierwszym zawodnikiem od McGrady’ego, który w 2000 roku wykręcił takie statystyki.

Twierdza San Antonio została zdobyta w tym sezonie dopiero siedmiokrotnie (w 32 spotkaniach), dodatkowo Spurs wygrali u siebie siedem ostatnich spotkań.

Dla Bucks będzie to pierwszy z trzech meczów na wyjeździe – kolejno potem lecimy do Nowego Orlenu (ahh jak zazdroszczę! Te bluesowe kafejki… miazga!) i Miami.

Będzie to też pierwszy mecz Gasola przeciwko Spurs, gdzie spędził ostatnie trzy sezony.

Ostatnie spotkania

https://www.youtube.com/watch?v=gcHCrwqXlvI

Kończ czytanie i wracaj do Premier League, bo United już przegrywają z Arsenalem 0-1. W nocy wstawaj na mecz, albo z rana melduj się na recapie. Czuwaj!

BUCKS VS HORNETS 131-114. 50 WYGRANA W SEZONIE URATOWANA W DRUGIEJ POŁOWIE.

Gdyby nie 18 punktów Lopeza w trzeciej kwarcie i świetna zespołowa skuteczność w drugiej połowie (prawie 60% z gry!), nie moglibyśmy dzisiaj świętować pierwszego od 14 lat sezonu z 50 zwycięstwami Kozłów. Ostatecznie w tę wietrzną jak po pikantnym burrito noc, Bucks pokonali Hornets 131-114.

Dwa słowa wstępu

Panie i Panowie – pierwszy kamień milowy w tym sezonie został osiągnięty. Następnym będzie pierwsze po 18 latach przejcie pierwszej rundy w playoffach. A dalej, to już się zobaczy, bo mam wrażenie, że po każdej naszej kolejnej wygranej po sezonie zasadniczym będę miał wrażenie, że coraz głębiej zapadam w sen, a to wszystko tak naprawdę się nie dzieje. Tak jak to miało miejsce podczas dzisiejszego oglądania meczu w środku nocy. Wichura na dworze zagłuszała kibiców w Fiserv Forum, dwa razy zerwany na moment prąd skutecznie stawiał na nogi, żeby podnieść tyłek z łóżka i przełączyć mecz na tablet. Wszystko było trochę surrealistyczne, jeśli weźmie się też pod uwagę apatyczną grę Bucks w pierwszej połowie (tylko 19/47 z gry, Middleton znowu tylko 1/7 i 3 punkty).

Aż nagle stało się coś, przez co znowu zwątpiłem, czy to sen czy jawa:

https://platform.twitter.com/widgets.js

W drugiej połowie trio Lopez, Giannis i Mirotic zapewniło nam wygraną. Ten pierwszy trafił 5 z 6 rzutów w trzeciej kwarcie (18 punktów), a Antek z Miro dodali odpowiednio 10 i 8 punktów w ostatniej odsłonie. Warte odnotowania jest to, że Greek Freak prawie 1/4 swoich punktów zdobył po stratach Hornets i po kontrze (w sumie wygraliśmy ten element 23-6)

Co się rzuciło w oczy

  1. Middleton znowu się nie rzucił w oczy, w tym problem. Prawie pół godziny na parkiecie, 4/12 z gry, tylko 9 punktów, 6 zbiórek i 3 asysty. Back-to-backi ewidentnie mu nie służą.
  2. Dobrze widzieć zdrowego DiVincenzo. Dzisiaj w dwie minuty po wejściu na parkiet zdążył trafić dwie trójki (skończył z trzema i 11 punktami w 17 minut). Do tego robił jak zwykle czarną robotę – uratował 3 bezpańskie piłki i zaliczył deflection w obronie, po którym poszła jedna z kontra.
  3. Lopez nie dość, że miał dzisiaj znowu więcej zbiórek (8) niż oddanych trójek (5), to jeszcze trafił mniej razy zza łuku niż Giannis (1-2). Nie wiem, czy coś takiego miało miejsce wcześniej w tym sezonie.
  4. Brogdon prawie 55% ze swoich 18 punktów zdobył z pomalowango.

MVP meczu

Znowu Giannis. 26 punktów, 13 zbiórek, 6 asyst, 10/10 z wolnych, 73% eFG, aż 84% TS% i najwyższe w zespole PIE 22.1.

Z Hornets o 50 zwycięstwo w sezonie.

Dzisiaj przed snem nastaw budzik na 3:00 w nocy i olej wyjątkowo poranną mszę o 6:00, bo możesz nie zdążyć ze świętowaniem. Mecz o takiej wadze jak z Hornets miał ostatnio miejsce w sezonie 2000/01, który zakończyliśmy z 52 wygranymi. Krótka piłka – w przypadku wygranej w nadchodzącym meczu, po raz 14 w historii przekroczymy magiczną barierę pięćdziesięciu zwycięstw w sezonie. Dla zainteresowanych, w 2013 roku pisałem, że
” licząc od roku 1991 jesteśmy w końcowej piątce jeśli chodzi najgorsze kluby NBA. Od 1991 mieliśmy tylko jeden sezon z ponad 50 wygranymi (2001) i tylko jeden, w którym awansowaliśmy poza pierwszą rundę playoffów (2001). Auć. ” Tak, 2013 rok był w ch*j dawno temu!

Szerszenie łatwo żądeł nie oddadzą – w tej chwili zajmują 10 miejsce i wciąż mają szanse na dogonienie zamykającym playoffową stawkę Heat. W ostatnich 10 meczach mają bilans 3-7 (oraz 9 porażek w ostatnich 12 meczach).

Giannis, pamiętasz Franka?

Dla Bucks będzie to przede wszystkim mecz o wspomniane na początku 50 zwycięstwo w sezonie i zbliżenie się do zapewnienia sobie pierwszego miejsca na wschodzie. Dodatkowo, w przypadku dzisiejszej wygranej, Hornets dołączą do Raptors, Pacers i Celtics, z którymi wygraliśmy serie w tym sezonie.

Ostatnie mecze z Charlotte:
wygrana 113-112 w dreszczowcu na otwarcie sezonu 18.10.2019,
porażka 107-110 w listopadzie,
wygrana 108-99 26 stycznia

Jak trafiło cię to, że 2013 był dawno temu, to odpal siódmy mecz playoffów z 2001 roku. Ehh, stare, lepsze czasy. 😉

Bucks pewnie wygrywają z Pacers 117-98

Bucks wykorzystali run w trzeciej kwarcie do zbudowania bezpiecznej, dwudziestopunktowej przewagi, której tym razem nie oddali w ostatniej części gry. Kończymy sezonowy duel z Pacers bilansem 3-1 i brakuje nam już tylko 1 wygranej do magicznej liczby 50 zwycięstw.

Pacers @ Bucks 98 – 117

Dwa słowa wstępu

Trzecia kwarta. Piłka idzie do czekającego już pod koszem Giannisa. Wychodzi w górę, żeby skończyć akcję dynamicznym wsadem dwoma rękami. Dostaje po łapach, pada na parkiet, piłka nie wpada do kosza, nie ma gwizdka, a Pacers już wyprowadzają swój atak. To był moment, w którym zaczął się mecz dla Giannisa i Bucks i skończyły nadzieje na wyjazdowe zwycięstwo Indiany. Zbyt agresywne dyskusje z sędzią kończą się technicznym dla Greak Freaka.

Często mówi się o tym, żeby na parkiecie przepalać sportową złość w grę z dodatkową porcją energii i to, co od tego momentu zobaczyliśmy w wykonaniu Bucks jest tego potwierdzeniem. Skończyło się na 13 punktach z rzędu dla Kozłów, w tym miliona wsadów Giannisa (20-2 w PIP w III kwarcie), w które wkładał tyle energii, jakby nie tylko chciał wyrwać obręcz z konstrukcji kosza, ale i pierdolnąć nią w trybuny. Klasyczny wkurw-mode, kiedy zamykasz oczy i walisz gdzie popadnie (czyli odwrotność bukkake-mode, gdzie w sumie też masz zamknięte oczy, ale to na ciebie walą. Czy jakoś tak, nie wiem, nie pamiętam już za dobrze studenckich czasów).

Udzieliło się wszystkim – Lopez trafiał trójki z napisu „fiserv” na parkiecie (czyli z daleka). Snell złamał kostki Bodganoviciowi (pierwszy ankle breaker w karierze). A Donte i Pat oficjalnie stali się białasami z najdłuższym hangtimem przy skoku do zbiórki.

Sorry Bojan.

Co się rzuciło w oczy

Wrócił Middleton. Zaczął mecz od trzech trójek po ISO, w czwartej kwarcie zaliczył 3+1 i był już dzisiaj wszędzie. 27 punktów (8/15 z gry), 4 asysty, 3 przechwyty i 3 zbiórki.

Wrócił DiVincenzo, po dwóch miesiącach przerwy i nawet nie wiesz, jak się cieszę, że znowu zaraża energią na parkiecie. Niby tylko 9 minut, ale udało mu się trafić trójkę i jeden rzut z półdystansu w garbage time. Dodatkowo pokazał, że po kontuzji nie zmalała mu winda w nogach i nadal jest w stanie włączyć lock-down defence.

Mirotić przeszedł obok tego meczu. 1/6 z gry i jedynie 2 punkty w 19 minut to nie wykon, na który liczą kibice Bucks. Dopasował się do stylu gry Gasola, który w 11 minut nie trafił trójki, zebrał 5 piłek, ale po jego udanych zasłonach zdobyliśmy 4 punkty. Wiemy jednak, że rola Pau w zespole jest zupełnie inna niż Nikoli.

Wróciła skuteczność Bucks – trafiliśmy 50% z gry (40% za trzy) i zatrzymaliśmy Pacers na 39%. Zdominowaliśmy deskę (52-40) i punkty z pomalowanego 52-28.

Lopez miał więcej zbiórek (6) niż oddanych trójek (4). Boo!

MVP meczu

Dzisiaj wkurw-mode Giannis. 29 punktów, 12 zbiórek, 5 asyst. Usage na poziomie 35%. EFG% 65.5. To był Giannis, wokół którego budują się Bucks. Nie do zatrzymania.

Indiana @ Bucks o 2:00 [zapowiedź]

Po kiepsko zakończonej wycieczce po zachodnim wybrzeżu i dwóch z rzędu porażkach (z Jazz i Suns), Bucks wracają do siebie z nadzieją na zamknięcie serii z Pacers wynikiem 3-1. Jest to dla nas szczególnie ważne, bo zespół z Indianapolis nie dość, że zajmuje teraz trzecie miejsce na wschodzie i będzie robić wszystko, żeby 76ers i Celtics ich nie dogonili, to jeszcze jest duże prawdopodobieństwo, że spotkamy się z nimi w playoffach. Nie zapominajmy, że spośród największych rywali na wschodzie Bucks wygrali już season-series z Celtami i Raptors.

Warte uwagi

  1. Nasz debiutant pauzował od sylwestra, pięta już jest wyleczona a to znaczy tylko jedno: Donte DiVincenzo wraca do gry! (Na parkiecie nie zobaczymy jednak dalej wciąż zmagających się z urazami Hilla i Browna).
  2. Kozły muszą coś zrobić z obroną, która od przerwy na weekend gwiazd spadła ze 104.4 do 112.2 (na 100 posiadań, co daje nam raptem 22 miejsce w lidze).
  3. Mecz odkupienia Khrisa Middletona? Po ostatnim fatalnym 1/13 z gry na dzisiejszy mecz wyjdzie na pewno dodatkowo zmotywowany. Kwestia tylko, na jakie szaleństwa pozwoli mu Myles Turner.
  4. Dodatkową motywację do gry dostanie w tym meczu również Tad Young:

5. Pacers przegrali 3 z ostatnich 5 meczów. Mecz z Bucks będzie dla nich back-to-backiem, wczoraj w nocy pewnie pokonali Bulls 105-96. W meczu nie zagra Domantas Sabonis.

Poprzednie spotkania

Pacers @ Bucks 101-118 (W)
Bucks @ Pacers 97-113 (L)
Pacers @ Bucks 106-97 (W)

Początek meczu o 2:00. Słyszymy się o poranku!

Jon Horst czeka na nagrodę GMa roku.

Kiedy Bucks zwolnili Hammonda w 2017, skończyła się pewna era w Milwaukee. Zatrudnienie niedoświadczonego, młodego i sprawiającego wrażenie wiecznie speszonego Jona Horsta jako głównodowodzącego „pociągacza” za transferowe sznurki było bardzo ryzykownym posunięciem, które niejako zwiastowało już następne ruchy Kozłów. Od samego początku jak pojawiał się na konferencjach prasowych obok zawodników, czy podczas ubiegłorocznego przedstawienia Budenholzera, wyglądał jak stażysta, który tylko czekał na hasło, żeby donieść butelkę wody czy wyczyścić buty. Jednak obecność na wszystkich publicznych wydarzeniach zwiększała regularnie jego znaczenie w klubie i wcale nie było po nim widać, że chociażby nowy trener będzie zarabiał ze czternaście razy więcej od niego. (zainteresowanych dokładniejszym przedstawieniem jego przeszłości przerzucę do świetnego artykułu z DetroitNews.)

Jon powoli staje się dla Bucks symbolem spokojnej i przemyślanej ewolucji, wymagającej długofalowej strategii i mistrzowskiego przewidywania kolejnych ruchów przeciwników. Postawione przed nim zadanie zbudowania zespołu idealnie pasującego do stylu gry Giannisa nie było co prawda tylko i wyłącznie jego zadaniem, bo trener Bud dostał wolną rękę do poszukiwania zawodników.

Jednak w 2018 to Horst ściągnął do Bucks wolnych agentów: Connaughtona, Ersana i Brooka, którzy dzisiaj grają ważną rolę w zespole, a Lopez jest dla mnie do tej pory niekwestionowanym stealem ubiegłorocznej wolnej agentury.

Do tego Horst dokonał wydawało się rzeczy niemożliwej i pozbył się tragicznych kontraktów Delly’ego i Hensona (którego kiedyś nawet oficjalnie musiałem przepraszać) w zamian za spadający kontrakt Hilla. Po drugie, wymienił Thona Makera (dalej z Michałem za nim płaczemy) i Jasona Smitha za Niko Miroticia. Co też, obok przejścia Harrisa do 76ers, można określić największym stealem trade deadline’u.

A po ostatnich wymianach, Jon nie osiadł na laurach. Niedawno uszczęśliwił Bledsoe nową, czteroletnią umową i za grosze dodał mistrza wszystkich koszykarskich mistrzów Pau Gasola.

Spodziewałbyś się, że człowiek, który patrzy na Ciebie w taki sposób, jakby zawsze obmyślał sprytny plan uduszenia cię we śnie, będzie w stanie w tak krótkim czasie dokonać tak wielkich zmian w funkcjonowaniu klubu z Wisconsin? Jon nie boi się podejmowania ryzykownych decyzji i wygląda na to, że przez kolejne lata będzie jednym z cichych bohaterów w Milwaukee.

A za co, to udało mu się zrobić w tym sezonie, moim zdaniem należy mu się nagroda w postaci Executive of the Year.

PS.

Ale żeby nie było tak słodko, to nie zapominajmy, że najcięższy test dopiero przez Horstem. Middleton, Mirotic, Brogdon i Lopez – wszyscy będą po tym sezonie RFA i mimo, że teoretycznie mamy prawo do podejmowania decyzji o przyszłości każdego z nich, to jednak wybór nie będzie łatwy. Pytań jest dużo.

Czy Middleton to gracz na maksa? (nie).

Czy Brogdon wytrzyma kolejne granie obok Bledsoe, a jeśli tak, to czy zażąda podobnej kasy? (czy jest wart? nie).

Czy Mirotic będzie zadowolony z roli pierwszego rezerwowego i czy spuści z tonu jeśli chodzi o kasę? Może tak i nie. Czy jest wart więcej niż 15 baniek na rok? Nie.

Czy Lopez nie krzyknie nagle wynagrodzenia w okolicach 10 baniek za sezon? Przecież jest idealnym stretch centrem do orbitowania wokół eurostepującego Giannisa. Czy jest wart tej kasy? Kurwa, nie!

Niesamowicie interesująca końcówka tego sezonu będzie tylko preludium prawdziwie elektryzujących wakacji. Wiele będzie znaczyło, z jakiej pozycji do negocjacji podejdą Bucks. Rozmowy będą na pewno zgoła inne, gdy Horst będzie negocjował z zawodnikami z perspektywy udziały w finałach, czy po kolejnej klęsce w pierwszej rundzie. Jakby nie było, dalej jestem zdania, że Bucks nie mogli wybrać gorszego czasu na wygrywanie.

O tym jak Mirotic ściągnął Gasola do Bucks.

Pau Gasol znalazł się w sytuacji, w której nie czuł się komfortowo. Jako zawodnik San Antonio Spurs, 38-letni center nie otrzymywał wielu okazji do wniesienia swojego wkładu na parkiecie i na tym etapie swojej kariery, pragnął szansy na zmianę.

Z biegiem czasu zaczął wierzyć, że na horyzoncie tliła się szansa na wynegocjowanie umowy wykupu ze Spurs i wejście na rynek wolnych agentów. Milwaukee Bucks byli jedną z drużyn, które uznał za ciekawe, więc podniósł słuchawkę i wysłał tekst do Nikoli Miroticia, byłego kolegi z drużyny zarówno w Chicago Bulls, jak i hiszpańskiej drużyny narodowej.

„Niko, muszę z tobą porozmawiać”, napisał Gasol, natychmiast ostrzegając Miroticia, że ​​temat jest ważny. Przyznasz, że to nie jest tekst, po którym większość ludzi nawiązuje swobodną rozmowę.

Gasol powiedział Miroticiowi, w jakiej był aktualnie sytuacji. Zbierał informacje i potrzebował się dowiedzieć od kogoś zaufanego, jak Bucks wyglądali od wewnątrz. Mirotic był z zespołem dopiero od 7 lutego, jednak Gasol nadal był zainteresowany jego pierwszymi wrażeniami.

Mirotic opisał przybycie do Milwaukee jako wygraną na loterii. Co przy okazji dzisiejszego wywiadu po meczu z Suns powtórzył również Pau.

„Jak na razie czuję się wspaniale – świetni koledzy z drużyny, świetna organizacja, świetna chemia” – wspomina Mirotic podczas poniedziałkowej sesji zdjęciowej na Arizona State University. „To wszystko, co mu powiedziałem. Dodałem: „Posłuchaj, stary, naprawdę czuję, że ten zespół jest wyjątkowy i jeśli chcesz wziąć udział w czymś specjalnym, powinieneś do nas dołączyć”.

Gasol był pod wrażeniem tego, co powiedział Mirotic, ale w tym momencie było jeszcze za wcześnie, żeby podjąć jakąkolwiek decyzję. Nadal musiał załatwić wykup ze Spurs.

Ale dla Miroticia klamka już zapadła. Codziennie wysyłał wiadomości do Gasola, mając nadzieję na dobre nowiny. W piątek, ostatniego dnia kiedy gracze mogli zostać wykupieni i mogli dołączyć do nowego zespołu, częstotliwość tekstowa Miroticia wzrosła.

„Pisał do mnie prawie co godzinę w stylu” Coś nowego? Masz jakieś wiadomości? „Gasol wspomina z uśmiechem.

Ale na godzinę przed 16.00 dostał kontrakt. Według raportu The Athletic, Gasol oddał 2,5 mln $ Spurs jako część umowy, co uczyniło go wolnym agentem i otworzyło drogę do podpisania umowy z Bucks do końca sezonu.

„Muszę być wdzięczny Spurs za to, co dla mnie zrobili ale także za umożliwienie mi wykupienia się z wystarczającą ilością czasu, aby móc podpisać z Bucks”, powiedział Gasol. „Gdybyśmy czekali kolejne 20, 30 minut, już by mnie w Kozłach nie było. „

Oczywiście Gasol musiał odczekać dwa dni zanim mógł oficjalnie podpisać z Bucks. To nie powstrzymało zawrotnego Miroticia, który natychmiast zaczął pisać na Twitterze o Gasolu – tuż po tym, jak zaczęły pojawiać się wiadomości o jego zamiarze przyłączenia się do Milwaukee.

– Nie mógł się powstrzymać – powiedział Gasol.

Gasol podpisał z Bucks w niedzielę i spotkał się z nimi w Phoenix. Brał udział w poniedziałkowym treningu rzutowym i pozostał do późna, aby zagrać mecz z grupą graczy, trenerów i personelu zespołu, w tym Donte DiVincenzo, DJ Wilsona, Christiana Wooda, Bonzie Colsona i Trevona Duvala. George Hill i Sterling Brown siedzieli z boku i oglądali z zainteresowaniem.

Grali w trzy, czterominutowe gry, które były zacięte, ale niezbyt intensywne. Pozwoliły jednak na zbudowanie pierwszej nici porozumienia z nowymi kolegami z drużyny.

„Bucks to świetny zespół który właśnie rozkwita”, powiedział Gasol, kiedy zapytano go, dlaczego zdecydował się dołączyć do Bucks. „Po prostu chcę być częścią tego co właśnie tworzą i podzielić się swoim doświadzeniem, szczególnie w okresie przedsezonowym. „

Rola Gasola w drużynie dopiero zostanie ustalona. Hiszpański center będzie dzielił czas na parkiecie z Giannisem, Miroticiem, Ersanem, Wilsonem i Brookiem Lopezem. Z tej grupy, wszyscy oprócz Wilsona grali regularnie od weekendu gwiazd.

Gasol na pewno da Kozłom ogrom doświadczenia, jednak to jak go odpowiednio wykorzystać, będzie ciężkim zadaniem dla trenera Mike’a Budenholzera. W końcu Pau opuścił San Antonio, ponieważ chciał grać więcej – do tej pory w Spurs mógł liczyć na 12,2 minuty w 27 meczach w tym sezonie, w tym 26 spotkań w listopadzie i grudniu. Jak czytamy z tekstu, Gasol nie otrzymał żadnych obietnic dotyczących czasu gry z Bucks.

Zamiast tego Budenholzer poprosił Gasola, by mu zaufał.

Jestem inteligentnym zawodnikiem, coś wymyślę „– powiedział Gasol. 

„Nie ma pilnej potrzeby. … Wystarczy, że poznasz drużynę i stopniowo zaczniesz dodawać od siebie to i owo. To wszystko, czego od Ciebie oczekuję.” – zakończył coach Bud.

szybkie tłumaczenie Bucks.pl za JSOnline.
autor: Matt Velazquez

Fatalną grą w czwartej kwarcie Bucks popsuli debiut Gasola.

Stało się nieuniknione – Bucks po raz pierwszy w tym sezonie przegrali dwa mecze z rzędu. Po wczorajszej porażce z Jazz, dzisiaj ponownie oddaliśmy wysokie prowadzenie w czwartej kwarcie i ostatecznie przegraliśmy z Suns 105-114.

Dwa słowa wstępu

Kiedy w drugiej kwarcie nasze prowadzenie wynosiło już 40-24 i wydawało się, że mamy mecz pod kontrolą, nagle przestaliśmy trafiać. W cały meczu trafiliśmy jedynie 12 z 42 trójek (28%), a Middleton, Bledsoe, Lopez Mirotic mieli fatalne 6/32. Suns zostali pierwszą drużyną, która pokonała nas dwukrotnie w tym sezonie i dodatkowo pokazali, że mają swoją mała receptę na spowolnienie Giannisa (chociaż ciężko mecz na poziomie 21/13/6 nazwać słabym meczem, to jednak Suns ograniczyli jego grę pod koszem i dodatkowo zmusili do 6 strat).

Nie ma żadnego wytłumaczenia na to, że przegraliśmy pod koszami 44-50. Zawodnicy z Phoenix mają najgorszą obronę pod koszami i są na szóstym miejscu od końca pod względem skuteczności z pomalowanego. Zabrakło nam zawodnika, który byłby w stanie wziąć na siebie ciężar gry w momencie, gdy nie siedziały trójki i zostaliśmy zatrzymani na 55% spod kosza (przy 67% w sezonie).

Co się rzuciło w oczy

Nieobecny Middleton. 1/13 z gry, 6 punktów, 7 zbiórek, 4 asysty i -18 w 31 minut na parkiecie to oczywiście tylko wypadek przy pracy, ale nie da się ukryć że fatalna dyspozycja naszego drugiego All-Stara była jedną z głównych przyczyn porażki.

Lopez rozpoczyna na nowo serię meczów z większą liczbą oddanych trójek niż zbiórek (dzisiaj 9 do 4). Lecimy!

Pau Gasol po raz pierwszy wybiegł na parkiet w koszulce Bucks. Zaczął od asysty do Snella tuż po wejściu na parkiet, przez pozostałe 5 minut udało mu się zebrać dwie piłki i oddać dwa niecelne rzuty. Po meczu przyznał jednak, że dołączenie do Bucks jest dla niego „jak wygrana w totka. Świetna atmosfera, świetne zaplecze treningowe, świetna kadra, świetna sytuacja zespołu.” Bucks też muszą się cieszyć, bo mieć takiego gracza w roli mentora w szatni to skarb.

MVP meczu

Zawodniczka, która siedziała za Budenholzerem.

Nagroda pocieszenia wędruje dla Kelly Oubre Jr, który był tym, kogo zabrakło w Bucks. 27 punktów, 13 zbiórek i 3 potężne bloki były głównym katalizatorem do dwóch runów, jakie zaliczyli Suns. Brał grę na siebie, agresywnie atakował i wchodził po kosz. Do tego całkowicie zgasił Middletona.

Bucks przegrywają w Salt Lake City 17 raz z rzędu.

„Mamy to!” – zdawali się szeptać między sobą rezerwowi Bucks na 9 minut przed końcem meczu, kiedy Kozły prowadziły 17 punktami 90-73. „Idę odpocząć, co złego może się stać?” – pomyślał Giannis i usiadł na ławce. Cztery minuty później był już remis, bo Mitchell włączył MVP mode i praktycznie w pojedynkę rozmontował nasz okrojony skład. „Ja jebie.” – wycedził przez zęby Giannis po końcowym gwizdku.

Bucks @ Jazz 111-115

Dwa słowa wstępu
Liczyłem się z tym, że nasza seria dziesięciu wyjazdowych wygranych skończy się w meczu z Jazz, jednak nie spodziewałem się stylu, w jakim to nastąpi. Pod nieobecność Bledsoe (plecy) i Brogdona (stopa), w pierwszym składzie naszym najniższym zawodnikiem był Middleton (6’8″). Bucks od razu zaczęli mocno atakować pod koszem, Giannis przestawiał łokciami Goberta, co dało nam szybkie, 13 punktowe prowadzenie, które wyparowało po trójce Korvera jeszcze w pierwszej kwarcie. Kolejny run Bucks nastąpił w trzeciej kwarcie (23-4), ale niestety wszystko co dobre skończyło się wraz z wejściem Donovana w tryb ekspert.

Co się rzuciło w oczy
Giannis miał nie grać – zagrał. I to jak. Zdominował całą strefę pod koszem, trafił 15 z 26 rzutów (w tym 2/3 za trzy), nic nie robił sobie z obecności Goberta i Favorsa. Fakt, dostał dwa solidne bloki i trafił tylko 11 z 19 rzutów wolnych, ale gdyby nie jego 43 punkty, 14 zbiórek i 8 asyst, nie moglibyśmy nawet myśleć o zwycięstwie.

Lopez miał dzień konia – w pewnym momencie trzeciej kwarty miał 4/4 trafione trójki 6 bloków. Niewiele mu zabrakło do przekozackiego triple double: 16 punktów, 8 zbiórek, 7 bloków. Niestety, tym meczem przerwał serię spotkań w których miał więcej oddanych trójek niż zbiórek na 4 meczach.

Middleton znowu praktycznie niewidoczny, nie wiadomo kiedy oddał 24 rzuty (trafił tylko 8 z nich), a i tak zakończył mecz z 29 punktami, 9 zbiórkami i 6 asystami.

Szkoda tylko, że generalnie na tej trójce skończyły się dobre strony. Reszta drużyny zdobyła raptem 23 punkty trafiając 8 z 38 rzutów z gry! W pierwszym meczu w wyjściowym składzie zawiódł Mirotić (1/7 z gry, 3 punkty), swoje ostatnie 10 minut w barwach Bucks zagrał raczej Canaan (0/3 z gry). Obrona Jazz zatrzymała Bucks na 38% z gry i totalnie wykluczyła z gry naszych rezerwowych.

MVP meczu
Bezapelacyjne Donovan Mitchell – 46 punktów (rekord kariery), 15/32 z gry. Pociągnął zespół w czwartej kwarcie zdobywając 17 punktów w ostatnich ośmiu minutach. Gdyby jeszcze tylko trafił dwa wolne na niespełna 12 sekund przed końcem, dodatkowo zmniejszyłby dramaturgię tego meczu.

Warto też wspomnieć o Derricku Favorsie, który wyrównał swój rekord kariery (18 zbiórek), do których dorzucił 23 punkty trafiając 10/12 rzutów.

Co dalej
Nie kończymy jeszcze wycieczki do zachodnim wybrzeżu. Na kolejny mecz jedziemy do Phoenix, którzy dzisiaj potwierdzili rezerwację LeBrona w Ośrodku Wypoczynkowym „Leśna Ryba”.

Przed meczem z Jazz. Nie wygraliśmy w SLC od 18 lat. Szykuje się koniec serii zwycięstw na wyjeździe?

Do Salt Lake City przyjechaliśmy prosto po trzymającym w napięciu meczu z Lakers, a że Jazz ostatnimi czasy za bardzo nam nie leżą, trzeba się nastawić na naprawdę ciężką przeprawę. Dodatkowy stopień trudności włączamy poprzez aktywowanie opcji back-to-back oraz asekuracyjnego wycofania Giannisa i oszczędzania jego kolana w meczach dzień-po-dniu.

Pewne w tym meczu jest tylko to, że któraś z trwających aktualnie serii zostanie przerwana:

  1. Wygranie 10 wyjazdowych meczów z rzędu Bucks (do tego 19 w ostatnich 21 meczach)
  2. 16 wygranych z rzędu Jazz nad Bucks w meczach w Salt Lake City – nie chce się wierzyć, ale ostatni raz wygraliśmy z Jazz na wyjeździe w sezonie 2001-02 – i to po dogrywce.

Na rozwiązanie powyższej szarady będziemy czekać podziwiając pojedynek rozgrywających Bledsoe-Mitchell. Donovan w końcu wraca do formy z zeszłorocznych playoffów i w ostatnich 15 meczach w końcu zaczął notować 26.6 punktów, 5.2 zbiórek i 5.1 asyst na mecz. A Bledsoe ma za sobą triple double w Sacto i rekord sezonu (31) w Los Angeles. Let Mortal Kombat begin!

W końcu liczę na jakiś rozsądny wynik (możne żadna z drużyn nie przekroczy 120??) , bo obie drużyny są w TOP3 defensywy w lidze. Bucks prowadzą w NBA ze 104.2 DefRtg , Utah są dwie pozycje niżej z 105.6.

Kontuzje: Ricky Rubio out. Giannis najprawdopodobniej out.

Nastawiamy budzik na 3:00 i liczymy na 49 wygraną w sezonie.

Czuwaj!

10 zwycięstwo z rzędu na wyjeździe. Bledsoe clutch jak fuck. Pau blisko Bucks.

Kolejny mecz, który pokazuje, że Giannis nie musi być wybitny, żeby Kozły wygrywały. Run 8-0 na minutę przed końcem dał nam, nie do końca sprawiedliwe, 11 punktowe zwycięstwo wyjazdowe nad Lakers 131-120.

Dlaczego piszę, że wysokie zwycięstwo było nie do końca sprawiedliwe? Bo przez cały mecz gra była na styku. 17 remisów. 24 zmiany prowadzenia. Najwyższe prowadzenie Bucks wyniosło 7 punktów, Lakers 12. Dopiero kiedy na 3 minuty przed końcem przy wyniku balansującym na granicy remisu Bledsoe wziął sprawy w swoje ręce, Bucks zaczęli odjeżdżać. Zaczęło się od tańca na obwodzie, szybkiego wjazdu i łatwego and1 spod kosza. Potem była trójka Jamesa po świetnej wymianie podań na in-and-out, a następnie kolejny and1 Bledsoe, tym razem z prawej strony kosza. Jeśli zastanawiasz się, skąd jego ostatnio wysoka forma, to pamiętaj o tym – dopiero co podpisał nowy kontrakt wiążący go z Bucks na kolejne 4 sezony o wartości 70 milionów. Potrzeba lepszej motywacji?

Swoje w końcówce dołożył Ersan, który przechwycił niemrawe podanie spod kosza Lakers, oddał do Middletona, ten odrzucił do czającego się w rogu na trzy Brogdona i JEEB. Potem niecelna trójka Jamesa, brak pomysłu na akcję Giannisa, odrzucenie do Bledsoe na sekundę przed końcem akcji i znowu JEEEEB za trzy – nagle zrobiło się 8 punktów przewagi i było już praktycznie po meczu. Wkurzony LeBron nawet nie pozostał na parkiecie do końcowego gwizdka tylko poszedł do szatni na 9 sekund przed końcem, powoli rozmyślając już o przybliżającym się nieuchronnie wyjeździe na ryby.

Najfajniejsze końcówce było to, jak niewiele w niej potrzebowaliśmy Giannisa żeby wygrać. Zagrożenie nadchodziło z każdej strony, Middleton trafił spokojnie cztery wolne, Bledsoe penetrował, Brodgon paraliżował z dystansu, Ersan wymusił offens na Jamesie i zaliczył wspomniany wcześniej przechwyt, a Giannis po prostu był i rozciągał się pod koszem. Bucks mają tak cholernie głęboki i zbilansowany skład, że będę wielce rozczarowany, jak Budenholzer nie zgarnie COTY. Fenomenalnie to wszystko pozbierał do kupy: aż 7 graczy miało ponad 10 punktów, mieliśmy 30 asyst przy 48 rzutach z gry (52% skuteczności) i tylko 11 strat. Lakers nie bronią? Tak, Lakers nie bronią.

Dla Bucks było to 10 zwycięstwo wyjazdowe z rzędu i jesteśmy o wygraną z Jazz o wyrównanie rekordu z sezonu 1980-81. Zdajesz sobie sprawę z tego, że od Bożego Narodzenia jesteśmy 25-5! W pale się nie mieści, co Kozły w tej chwili wykonują – oby energii i mocy starczyło też na przejście pierwszej rundy playoffs. A na horyzoncie jeszcze doniesienia Woy’a, że Pau Gasol niedługo do nas dołączy. Bracia Gasol w ECF?

https://platform.twitter.com/widgets.js

Dzisiaj w nocy zaliczamy back-to-back z Jazz. Początek meczu w Salt Lake City o 3:00. Napadamy!

Bucks @ Kings 141-140 (OT)

Bucks znowu roztrwonili 16-punktową przewagę z trzeciej kwarty i zapewnili sobie wyjazdowe zwycięstwo w Sacramento dopiero po pięciu dodatkowych minutach gry.

Miałem iść spać, kiedy w trzeciej kwarcie nasza przewaga urosła do bezpiecznych szesnastu punktów, ale stwierdziłem, że skoro za niecałą godzinę i tak trzeba będzie iść po bułki, lepiej dokończę spotkanie. I dobrze zrobiłem, bo ominęłaby mnie niezła dramaturgia, w które W KOŃCU zobaczyłem clutch Bledsoe, jakiego brakowało w zeszłorocznych playoffach w serii z Celtics. Eric oprócz pierwszego w tym sezonie triple double (26pkt, 13as, 12zb) popisał najpierw doprowadził do wyrównania po pewnym wjeździe pod kosz, a potem lockdown obroną i przechwytem w ostatnich sekundach zapewnił dogrywkę.

Bledsoe with the amazing defense on Fox in the final possession to secure OT from r/MkeBucks
//embed.redditmedia.com/widgets/platform.js

Przy słabszej i spokojniejszej nocy Giannisa Bucks pokazali, że mają na tyle głęboki skład, aby wygrywać mecze nawet z gorącymi ostatnio Sacto (przed meczem z Kozłami mieli 9 wygranych w 10 ostatnich meczach).

Oprócz Bledsoe zaimponował również Brogdon, który był niemal perfekcyjny z gry (9/11) i skończył mecz 25 punktami. Trafił też kluczową trójkę pod koniec czwartej kwarty i dwa wolne pod koniec dogrywki, które zapewniły nam zwycięstwo.

Swoje z ławki zrobił też Mirotić, który w 27 minut zdążył trafić 5 trójek i uzbierać w sumie 21 punktów.

Po cichu i bez szału 21 punktów dodał Middleton, który jednak nie może zaliczyć tego meczu do udanych pod względem skuteczności (8/20).

Lopez po cichu kontynuuje liczbę meczów w których oddał więcej trójek niż miał zbiórek. Obecna seria wynosi 3 mecze z rzędu. Brawo! Poczuł już za to playoffy:

Dla Bucks była to szósta wygrana z rzędu i dziewiąta w ostatnich dziesięciu meczach. Dodatkowo, była to 9 wygrana z rzędu na wyjeździe i brakuje nam już tylko trzech, aby pobić klubowy rekord. A następne trzy mecze? Lakers, Utah i Phoenix.

Bucks nie mogli wybrać gorszego czasu na wygrywanie.

Od 22 lat śledzę regularnie NBA, w tym od 17 nałogowo żyję sportowymi wydarzeniami z Milwaukee. Jestem z Bucks od transferu Desmonda Masona. Przeżyłem połamane kolana Michaela Redda. 36 milionów Drew Goodena. Wybranie Monty Ellisa zamiast Curry’ego. Ballhogging Corey’a Spaghetti. Nagłe załamanie nerwowe Larry’ego Sandersa. Płakałem jak Bogut spadł z obręczy na łokieć. Skręcałem się z bólu, jak TJ Ford jebnął na parkiet i złamał kręgosłup. Ryczałem, jak Jabari dwukrotnie stracił nogę. Płakałem też za każdym razem, jak Jennings wchodził na parkiet. Z Bucks łączy mnie wiele, nie tylko na poziomie czysto sportowym, ale również głęboko emocjonalnym. Dlatego teraz śmieję się nieco przez łzy, że nasze dobre wyniki i pęd po pierwszy od 18 lat awans do drugiej rundy playoffów przypada akurat na moment, kiedy NBA jest, moim zdaniem, w swoim największym koszykarskim dołku od lat.

Nie interesują mnie statystyki i wykresy pokazujące, że oglądalność rośnie, wpływy z reklam i biletów są na kosmicznym poziomie, fani hucznie zapełniają hale, a zawodnicy mają się tak dobrze, jak nigdy. Co z tego, że za sprawą Giannisa zrobił się tak potężny hype na Bucks, że sam nawet zaczynam tego nie ogarniać, sporo Kozły poszły z duchem dzisiejszej koszykówki, zbudowali skład pełen rzucających za trzy niezbierających podkoszowych i otoczyli Antka czterema strzelbami, które co mecz mają zielone światło na odpalanie tylu trójek, ile tylko im się podoba.

Czy na zakończenie tego sezonu, nawet jak Bucks wejdą do finałów konferencji/finałów ligi/ będę pamiętał fantastyczne osiągnięcie zespołu, czy może raczej przy spotkaniach towarzyskich rozmowy i tak będą kierowane na wiecznie marudzących zawodników, którzy traktują kluby jak chwilowe przystanki w drodze do mistrzostwa/sławy/pieniędzy? Teraz tematem numer jeden jest Davis, który nagle z jednego z najbardziej kozackich zabijaków tej ligi zmienił się w zawodnika, przez którego będę pluł na monitor za każdym razem, jak tylko pojawi się jego twarz. Drugi w kolejce jest już Kyrie Irving, który coraz bardziej zaczyna kręcić nosem na grę w Bostonie i dam sobie rękę uciąć, że na kilka godzin po otwarciu okienka transferowego, podpisze kontrakt z nowym klubem. O LeBronie wymieniających zawodników jak w CMie nawet nie wspomnę.

Jaki jest sens regularnego śledzenia basketa, który z twardego, męskiego sportu, sukcesywnie zmienia się w ligę rzucających za trzy, mających wyjebane na wszystko egoistów, dla których własne statsy i pogoń za kontraktami/fejmem znaczą więcej, niż poświęcenie i zdobycie mistrzostwa?

Nie mogę patrzeć na Rockets, którzy odpadają prawie 45 trójek na mecz i mają w składzie gości, którzy wchodzą parkiet tylko po to, żeby rzucać z dalekiego dystansu. Ale co mam powiedzieć na Bucks, którzy w tej chwilą są drugą najczęściej rzucającą za trzy drużyną w NBA ze średnią prawie 38 bomb na mecz? Czapki z głów dla tych, którzy przebrnęli przez cały All-Star game, z chujowego-meczu-bez-obrony zmienił się magicznie w chujowy-mecz-bez-obrony-ale-jebie-to-i-pierdolne-se-za-trzy-z-połowy.

Bucks w tej całej układance pełnej rozsypanych puzzli próbują złożyć w całość puchar Larry’ego O’Briena niebezpiecznie jednak balansując na krawędzi stania się potworkiem, którym się brzydzę. I dlaczego nie jestem w stanie przymknąć na to oka i nie skupiać się na pozytywach.

Mamy przecież w tej chwili drugi najlepszy atak w lidze (117ppg), przy drugiej najlepszej skuteczności z gry (47,9 FG%). Jesteśmy najlepiej zbierającą drużyną (48.9 RPG) i wygrywamy mecze największą różnicą punktów (+/- 9.7).

Może dlatego, że jako fan urlepowskiej defensywy i pokracznego ataku pozycyjnego, kocham nad życie finały Spurs-Pistons z ’05, w których tylko raz przekroczono granicę 100 punktów. Kurwa RAZ na siedem meczów, w tym jeden zakończył się po dogrywce. Uwierzcie mi, nie potrafię się cieszyć jak Bucks wygrywają z Wizards 148-129 albo z Wolves 140-128. To nie jest koszykówka, o którą nigdy kurwa nie walczyłem!

Co z tego, że Giannis wyrasta błyskawicznie na najjaśniej świecącą gwiazdę w lidze, skoro sama liga przestaje świecić takim blaskiem jak kiedyś. Co z tego, że wygram konkurs trójek, skoro od lat tak uprościliśmy zabawę, dodaliśmy cały jeden rządek money balli, żeby tylko wyniki były wyższe, a plebs głośniej klaskał. Jak bardzo będzie liczyły mistrzostwo zdobyte w 2019 – w lidze, w której nie możesz konkretnie sfaulować biegnącego sam na sam z koszem zawodnika, bo od razu odgwiżdżą ci flagrant one. Że o dyskusjach z sędziami albo kopnięciu piłki w nerwach i innych niuansach za którymi już ewidentnie nie nadążam nie wspomnę (kurwa ten gather step dzięki któremu Giannis robi kroki przy każdym eurostepie, albo stepback Hardena to jakieś potwory nie z tej ziemi!)

Uwierz mi, nie ma dla mnie w tej chwili znaku równości między mistrzostwem zdobytym w dzisiejszej NBA, a tym sprzed nawet jeszcze dekady. Dzisiejsze zdobycze powinny zostać oddzielone od poprzednich lat grubą linią i nie liczone do oficjalnych statystyk, tak, jak ma to miejsce przy nieszczęsnym konkursie za trzy w czasie weekendu gwiazd. Zdobyć teraz mistrzostwo, to trochę jak być Peterem Steelem i chwalić się dwucyfrową liczbą cipek zjedzonych na kolacje.

Dlatego tak bardzo boli mnie to, że Bucks są na fali wznoszącej akurat w takich, a nie innych koszykarskich czasach. Cieszę się, oczywiście że się cieszę, ale jednocześnie nie mogę pozbyć się z głowy głosu, który deprecjonuje każde indywidualne i drużynowe osiągnięcia z tego sezonu. Też masz takiego swojego miniaturowego malkontenta, który marudzi ci non stop do ucha, nie mów, że nie!

Oby Giannis zdobył MVP.

Oby Budenholzer zdobył COTY.

Oby Jon Horst zdobył GMa roku.

Oby Bucks zdobyli mistrzostwo lub chociaż otarli się o finały. Mogą być nawet konferencji. Biorę w ciemno.

Niech ta trwająca od zeszłego sezonu koszykarska erekcja w Milwaukee skończy się w końcu jakiś happy endem, żebym mógł usiąść swobodnie w fotelu, wziąć telefon, podzwonić do kumpli i ponarzekać na to, jak to Bucks są czołowym zespołem w chujowej lidze.

Malkontenci koszykarskiego świata – wasze zdrowie!